sábado, 24 de noviembre de 2012

Porque hoy me he levantado con ganas de cambiar este puto mundo. De convertir todas las lagrimas en sonrisas y remendar viejos corazones rotos. Voy a coger a todos los hijos de puta , encerrarlos en un baúl  y me encargare bien de que no salgan para que nos dejen vivir tranquilos de una vez por todas. Matare uno por uno a todos los asesinos en el nombre de sus victimas, y a los violadores y maltratadores en nombre de todas las personas que viven atormentadas desde el puto día que se cruzaron en sus vidas.Que no va a haber crisis, que si no hay dinero sobran sonrisas, que si no tenemos comida tenemos amor, y si no hay amor entonces si que estaremos perdidos. No diferenciamos razas ni colores, que todos somos uno para cambiar todo lo que nos rodea, que si nos ponemos, todos juntos, podremos llegar de una vez por todas hasta el "vivieron felices y comieron perdices..."

Querido Compitrueno,

Esa estúpida manía de conocer a alguien como si fuese alguien más, sin saber que llegara a darlo todo por ti si algún día es necesario.Y no, no hablo de amor, hablo de algo que va mucho más allá, una palabra que se define como amistad a la que yo le añado la palabra hermano. Se me quedan cortos todos los gracias que te he dado todos estos meses que me has aguantado, todos los días que has estado ahí a pesar de todo. Que hay mil quinientos tipos de amistad pero ninguna como esta, que no es que seamos los míticos "mejores amigos" es que para mi es un hermano, que me cuida y me mima como nadie, que se que mataría porque no me pasase nada al igual que yo estaría dispuesta a enfrentarme al mundo si alguien se atreve tan solo a soplarle en un oído. Sé de sobra que por mi vida pasaran mil personas, y desaparecerán otras tres mil; pero el tiempo me ha enseñado a valorar a la gente por lo que demuestra y por como es cuando está contigo, y por eso mismo te digo que ni siquiera se me pasa por la cabeza la estúpida idea de que algún día desaparezcas de mi vida así sin mas. Nos conocemos desde hace poco, lo se, pero no hace falta todo el tiempo del mundo para darse cuenta de que estarás siempre aquí, igual que yo siempre donde quiera que tu estés; que si los amigos solo se pueden contar con los dedos de una mano los hermanos se cuentan con un solo corazón. Sabes de sobra que esta enana te adora como nadie, y que para ella, ya te lo dijo varias veces, eres de lo más grande de este mundo. Mucho animo con todo lo que estas pasando...

Compitruenos para siempre, ¿no? 

viernes, 9 de noviembre de 2012

Por amarte tanto muero yo.


Siempre habrá alguien que aunque no quieras siempre sera tu debilidad, que si te sonríe tú sonreirás, que si te habla tú contestaras y si te necesita, tu seguirás estando ahí. Las personas, ahora, camuflan lo que sienten. Regalan sonrisas y marcan las miradas. Seleccionan los momentos con una fecha. Dejan las historias sin final. Olvidan lo que sienten antes de que les de tiempo a saberlo. Ahora, se dice "te quiero"como quien dice "hola". Se regalan los besos y los calentones a cualquier hora de la tarde son rutina. Si eso les llena.. vale, pero eso no es para mi. Porque yo, cuando digo "te quiero" es porque te quiero, de verdad, sin contratos, sin papeles,sin interés,y con todas las consecuencias que conlleva hacerlo. No,no solo es eso, es mucho,más, creo que esa palabra no se acerca ni lo más mínimo que siento por ti, a todas las sensaciones que pasan por mi cuerpo cada vez que te veo, ni a todas las sonrisas que te dedico al día, ni a todo lo que estaría dispuesta  a dejar por ti, ni tampoco al papel que ocupas en mi vida,ni mucho menos al tiempo que me gustaría estar a tu lado.
   No puedo prometerte que todo sea perfecto, pero si que sea para siempre.Tampoco puedo prometerte que todo sean momentos felices, se que habrá miles de momentos difíciles que superaremos juntos. Se que no te puedo prometer cumplir todas las promesas, pero si te prometo que haré nuestros sueños realidad. Te prometo los días mas bonitos pero también las batallas más duras. Te prometo abrazarte y estar junto a ti. Prometo enseñarte cada día algo nuevo, pero no puedo prometer todo el tiempo del mundo. Prometo un te quiero nuevo cada noche.Prometo nunca olvidarte pero si te prometo que seré la persona que mas te quiera. No puedo asegurarte un mañana, pero si te aseguro un hoy. No puedo prometerte estrellas, pero si contemplarlas contigo. Se que no soy perfecta, pero se que puedo hacerte feliz.
   Lo siento. Me gustaría pedirte perdón por todas esas veces que la he cagado. Esas veces que te he hecho llorar y esas en las que te he borrado una sonrisa de la cara. Sabes que lo único que intento es hacerte sonreír  hacerte disfrutar y hacerte reír  Siento esos días que no te hablé por el puto orgullo o por no molestarte. Siento todo lo que te haya molestado. No era mi intención  Ya te dije que no soy perfecta, pero tampoco me gustaría serlo.
   Hemos acabado mal, pero te quiero, y mucho.

"Buenos días princesa"


*Buenos días mi vida, despierta ya anda, que te echo de menos idiota, solo quiero que sepas que hoy te quiero más que ayer,pero menos que mañana.Ahora sal de tu cama a comerte el mundo con tu sonrisa, que de comerte a ti ya me encargo yo.

Co-razones.


"No hace falta que me digáis eso de que perdéis la cabeza por eso de que sus caderas... Ya sé de sobra que tiene esa sonrisa y esas maneras y todo el remolino que forma en cada paso de gesto que da. Pero además la he visto seria, ser ella misma, y en serio que eso no se puede escribir en un poema. Por eso, eso que me cuentas de que mírala cómo bebe las cervezas, y cómo se revuelve sobre las baldosas y qué fácil parece a veces enamorarse. Todo eso de que ella puede llegar a ser ese puto único motivo de seguir vivo y a la mierda con la autodestrucción. Todo eso de que los besos de ciertas bocas saben mejor es un cuento que me sé desde el día que me dio dos besos y me dijo su nombre. Pero no sabes lo que es caer desde un precipicio y que ella aparezca de golpe y de frente  para decirte, venga, hazte un peta y me lo cuentas. No sabes lo que es despertarte y que ella se retuerza y bostece, luego te abrace y luego no sepas cómo deshacerte de todo el mundo. Así que supondrás que yo soy el primero que entiende, el que pierdas la cabeza por sus piernas y el sentido por sus palabras, y los huevos por un mínimo roce de mejilla. Que las suspicacias, los disimulos cuando su culo pasa, las incomodidades de orgullo que pueda provocarte, son algo con lo que ya cuento. Quiero decir que a mí de versos no me tienes que decir nada, que hace tiempo que escribo los míos. Que yo también la veo. Que cuando ella cruza por debajo del cielo solo el tonto mira al cielo. Que sé como agacha la cabeza, levanta la mirada y se muerde el labio superior. Que conozco su voz en formato susurro, y formato gemido y en formato secreto. Que me sé sus cicatrices, y el sitio que la tienes que tocar en el este de su pie izquierdo para conseguir que se ría, y me sé lo de sus rodillas, y la forma que rozar las cuerdas de una guitarra. Que yo también he memorizado su número de teléfono, pero también el numero de sus escalones, y el numero de veces que afina las cuerdas antes de ahorcarse por bulerías. Que no sólo conozco su última pesadilla, también las mil anteriores, y yo sí que no tengo cojones a decirle que no a nada, porque tengo más deudas con su espalda de las que nadie tendrá jamás con la luna.Y mira que hay tontos enamorados en este mundo. Que sé la cara que pone cuando se deja ser completamente ella, rendida a ese puto milagro que supone que exista. Que la he visto volar por encima de poetas que valían mucho más que estos dedos, y la he visto formar un charco de arena rompiendo todos los relojes que la puso el camino, y la he visto hacerle competencia a cualquier amanecer por la ventana: no me hablen de paisajes si no han visto su cuerpo. Que lo de “Mira sí, un polvo es un polvo”, y eso del tesoro pintado de rojo sobre sus uñas y sólo los sueños pueden posarse sobre las cinco letras de su nombre. Que te entiendo. Que yo escribo sobre lo mismo. Sobre la misma. Que razones tenemos todos; pero yo, muchas más que vosotros."

sábado, 6 de octubre de 2012

A veces te extraño, a besos te enamoro.

"Siempre hay un momento en el que el camino se bifurca, cada uno toma una dirección, pensando que al final los caminos se volverán a unir. Desde tu camino ves a la otra persona cada vez mas pequeña, no pasa nada, estamos hechos el uno para el otro, al final estará ella. Pero al final solo ocurre una cosa, llega el puto invierno. Y de repente te das cuenta de que todo ha terminado,de verdad. Ya no hay vuelta atrás, lo sientes.Y justo entonces intentas recordar en que momento comenzó todo, y descubres que todo empezó antes de lo que pensabas, mucho antes.Y es ahí, justo en ese momento, cuando te das cuenta de que las cosas solo ocurren una vez. Y por mucho que te esfuerces ya nunca volverás a sentir lo mismo. Ya nunca tendrás la sensación de estar a tres metros sobre el cielo."

lunes, 14 de mayo de 2012

miércoles, 28 de marzo de 2012

Desprecio,rabia, destrucción, ira...,
non é nada novo no mundo que ao noso aredor xira.
Felicidades,amor,respeto, alegría...,
é algo que a todo o mundo lle gustaría.

Erguerse cada mañá e asomarse a friestra,
¿que ves?
Adolescentes tirados na rúa
que hoxe se deitaron coa lúa.
Señores paseando polos parques
sós, desamparados e sen que ninguén os coide coma antes.
Homes berrandolle a mulleres,
ainda que non todos, polo menos un de cada tres deles.

Atemorizaste do mundo que ves e volves para dentro, 
pechas a fiestra e sen pensalo dúas veces comeza o teu tormento,
¿e que fas?

Daslle voltas a cabeza, 
pechas os ollos e negaste a ver a realidades;:
pero a vida non é coma nos teus soños
e esa é a única verdade.

Si yo fuese, sería.

Si yo fuese sería paloma
para volar al fin en libertad
Pero yo soy, y soy una niña
que solo vive en soledad.
Cada unha das súas baladas 
son latexos no meu corazón.
Cada unha das súas lavazadas 
son pedras ao meu carón.
Cada unha das súas pegadas 
estan cheas de rabia e de dor.
Cada unha das súas miradas
son escasas de luz e de cor.

FERROVIARIO.

Llegado este momento lo único que nos queda por decir es que nos vamos, pero no se van nuestros recuerdos ni el cariño hacia vosotros y el centro, porque es algo difícil de olvidar.
Muchas veces hemos pensado en este momento, pero nunca imaginamos que fuera tan difícil decir adiós. Y es que quieras o no, después de tantas sensaciones bonitas uno se acostumbra y no le agrada pensar el no volver a sentirlas… Solo buscamos la felicidad y de momento la tenemos aquí.
Quien nos iba a decir cuando llegamos aquí con apenas 3 añitos que este colegio ocuparía un gran lugar en nuestras vidas; y sobre todo, en nuestro corazón; porque aquí nos empezamos a formar como personas, ya que este fue el inicio, y ahora es el final. Se cierra el telón y todos los aplausos son para vosotros. Decir adiós siempre es duro, pero más si se quedan atrás tantos recuerdos que no se podrán repetir y tantos momentos que no se podrán olvidar.
Siempre estaréis cerca nuestra, porque que no estéis en persona no quiere decir que no estéis en sentimientos; porque los sentimientos que hemos desarrollado aquí son muy fuertes y casi indestructibles. Y es que solo de pensar en que no volveremos a estar con todos vosotros, despidiendo el curso, o, simplemente dando clase… solo nos pueden quedar palabras bonitas, recordando todos estos momentos inolvidables. Nos llevamos de aquí todos y cada uno de los momentos que hemos vivido, los buenos y los malos; los malos por dejarnos aprender de ellos y los buenos porque los recordaremos siempre con una sonrisa.
Cada uno de nuestros pasos ha dejado huella, y esperemos que esa huella no se borre NUNCA.

tú lo sabes mejor que nadie.

A lo largo de tu vida pasaran miles de personas por tu lado, y resulta increíble que de esas miles de personas pocas sean realmente importantes. Dicen que para contar los amigos de verdad a veces sobran los dedos de una mano, pero corazones solo hay uno y pocas personas logran ocuparlo. Todo lo que llevo pasando contigo a lo largo de toda mi vida, porque prácticamente llevamos juntos toda ella, es demasiado grande para guardarlo en un solo corazón, así que he decidido que todos los momentos y los recuerdos que tenemos juntos lo guardaré en un sitio aparte. He creado otro corazón solo para ti, y aunque no sea el mejor del mundo, es todo para ti. Yo no puedo ofrecerte nada más que un montón de años como estos, o incluso un poco mejores, y espero que el resto de mi vida la pueda seguir compartiendo contigo.

martes, 6 de marzo de 2012


Y puede ser que desde aquel instante, en el tiempo se detuvo frente
 a nosotros, comencé a sentir esta extraña necesidad de no saber 
como vivir sin ti


domingo, 26 de febrero de 2012

Y sí, me considero una drogadicta.

El infinito, ¿qué es el infinito? Según se dice por ahí es el número inalcanzable al que nadie puede llegar, una cantidad sin límite o sin final…
   Nosotras, desde pequeñitas, soñamos ser princesas que buscan a un príncipe azul, mientras ellos buscan una Cenicienta que encaje en su zapato, ¿pero qué pasa cuando crecemos? Que aprendemos a  decir te quiero, pero no somos capaz de escuchar un yo a ti no, y entregamos el corazón mil veces y nos lo rompen otras mil; nunca podemos decir me rindo, pero es lo primero que hacemos; y es ahí cuando nos damos cuenta de que nos hemos convertido en auténticos yonquis, con la misma dependencia que los drogadictos necesitan cada día su droga. Y sí, puede parecer que ahora mismo estamos de pie, pero nuestras rodillas seguirán temblando cada vez que sepamos que esa persona a la que llevamos esperando tanto tiempo va a aparecer por la esquina, porque vivimos de impulsos recién salidos del corazón. Somos lo más parecido a un drogadicto que nunca dejaría su droga, por nada del mundo, porque todos necesitamos algo, todos necesitamos amar, encontrar algo o alguien que sea todo lo que necesitamos; una energía, un motor, una vitamina; esa persona por la que darías tu vida sin pensártelo ni siquiera una vez; un amor que no es mas que una droga...
     Entonces, ¿hasta qué punto son capaces de amar las personas? Yo creo que eso es a lo que realmente llamamos infinito.

Y para ti, ¿qué es la vida?


 Me gustaría saber quién fue el que eligió lo que estaba bien y lo que estaba mal. Creo en que después de una puerta, siempre habrá otra, que si esta es mala, habrá una buena, o que, al fin y al cabo, acabaremos encontrando la puerta más indicada para cada momento. No elegimos lo que queremos ser ni lo que queremos sentir. Yo me conformo con lo que tengo, y que si algo viene así, es porque tiene que venir. La vida nos pone a prueba, supongo que todo es cuestión de superarse, y yo lo estoy haciendo día a día, o por lo menos lo intento. Todo el mundo dice que los jóvenes de hoy no valemos para nada, pero, ¿sabéis por qué? , pues porque nos enseñasteis a caminar, pero no a levantarnos de las caídas; nos enseñasteis a hablar, pero no a rectificar nuestros errores, y también nos  enseñasteis a respetar a las personas y valorarlas, pero no nos dijisteis que muchas de ellas no lo merecen…, y aunque parezca increíble nos suele impresionar lo más común, porque a veces, en la sencillez se encuentra lo más bonito. Al ir creciendo te das cuenta de que a la vida o le plantas cara o te come, vosotros nos enseñasteis lo bonito que es el mundo, hasta que creces.
     Aun así no me doy  por vencida, solo has perdido si tú crees que lo has hecho, ¿no crees? La vida es arriesgarse y cometer errores, aprender de ellos y volverlos a cometer. Es aprovechar cada oportunidad, porque, ¿quién te dice que se te volverá a presentar? La vida es caer y levantarse, y volverse a caer y volver a levantarse, y volver a caer y tratar de volver a levantarse; ni te imaginas las bocas que llegan a traicionarte cuantas más preguntas hagas. Llegará el día en el que te des cuenta de que la vida está para reírte de ella, y no con ella. Que si te caes, solo tienes que intentar levantarte, porque es la única manera de conseguirlo. No dejar de hacer locuras. Jugar con fuego y quemarte. La vida es saber pedir perdón cuando has hecho daño; alguien dijo alguna vez, que nuestras huellas dactilares no se borran de las vidas que tocamos, y que si hacemos daño, debemos disculparnos. Y con todo,  la vida está para vivirla.  Y al final te acabas dando cuenta de que el tiempo corre demasiado deprisa, y lo único que no te va a gustar de la vida es que te va a parecer demasiado corta.
    Pues nada más que decir, para mí así es la vida; y para ti, ¿qué es la vida?

sábado, 25 de febrero de 2012

Mamá.

Y es que todo lo que hago siempre ellos lo apoyaron, por que si, por que me vieron feliz; y aunque he sido un poco malo, y han estado y yo no he estado, hoy les digo que me tienen aquí.


Hasta las suelas de mis zapatos te echan de menos.

Podría haberme fijado en cualquier otro, sin más. Pero sin saber porqué solo fuiste tú, siempre lo has sido. Incluso la primera vez que te vi noté algo. Pero es que tú eres especial, lo fuiste desde el primer momento. Siempre has sido tú, desde el primer instante. Y es que me da igual, no sabes lo que es ver tu cara cuando estoy mal, observar tu sonrisa en un día malo. Que fuiste tú desde la primera mirada, desde aquella sonrisa. Y a pesar de todo, algunas veces he intentado olvidar todo, olvidar todas las pequeñas cosas que me recuerdan a ti. Pero es imposible, olvidar esa sonrisa. Me gusta sentirme así por ti, por una simple mirada, una sonrisa. Porque gracias a ti has hecho que sonría muchas veces, demasiadas. Has sabido sacarme miles de sonrisas. No sé bien como agradecerte todo lo que has hecho por mí. Estoy segura que el haberte conocido ha sido lo mejor que me ha podido pasar. Porque cuando estoy mal tú eres quien me escucha. Cuando no estoy de buen humor tú eres quien me hace respirar hondo y ver las cosas de otra manera. Porque me entiendes aunque no te diga nada, sabes lo que pienso en cada momento y sé que a veces puedo ser la más payasa; aun así haces que me dé la tontería un lunes por la mañana y que me ría sin saber porqué. Me has hecho sentir tantas cosas. Y sé que a veces me pongo pesada, que no soy una persona que demuestra sus sentimientos y que cuando me levanto de mala leche nadie me la quita. Que alomejor no te he podido ayudar siempre en todo, pero también espero que sepas que te quiero. Y que cuando he tenido un día malo, has sabido hacerme sentir bien, solo con tu presencia. Porque te puedo asegurar que eres único, o al menos para mí. Hasta las suelas de mis zapatos te echan de menos.
A lo largo de tu vida pasaran miles de personas por tu lado, y resulta increíble que de esas miles de personas pocas sean realmente importantes. Dicen que para contar los amigos de verdad a veces sobran los dedos de una mano, pero corazones solo hay uno y pocas personas logran ocuparlo. Todo lo que llevo pasando contigo a lo largo de toda mi vida, porque prácticamente llevamos juntas toda ella, es demasiado grande para guardarlo en un solo corazón, así que he decidido que todos los momentos y los recuerdos que tenemos juntas lo guardaré en un sitio aparte. He creado otro corazón solo para ti pequeña, y aunque sea el mejor del mundo, es todo para ti. Yo no puedo ofrecerte nada más que un montón de años como estos, o incluso un poco mejores, y espero que el resto de mi vida la pueda seguir compartiendo contigo.
A veces es mejor poner tierra de por medio y dejar que corra el aire. Aunque solo sea por volver a sentir esa sensación maravillosa de querer acortar milímetros a toda costa y devorarnos. A veces es necesario aunque duela un poco, dejar de compartir el oxígeno para respirar por nuestra cuenta, llenarnos los pulmones y echarnos de menos; mirarnos tranquilos y quietos, cada uno desde su trozo de mundo hasta que la magia vuelva para salvarnos, aunque ya sabes que la magia sigue ahí, no se ha ido; solo que a veces le gusta jodernos un poquito.
Te has pasado toda tu vida mirando al cielo, y no eres capaz de ver lo que tienes a tus pies. Todo el mundo te hará daño de alguna manera. La cuestión es saber por quien vale la pena sufrir. Es lo que hacemos todos, nos lanzamos, y esperamos poder volar, porque si no es así, caeremos como piedras. Y durante la caída nos preguntamos ¿se puede saber por qué coño he saltado? Y nos quedamos sin saber la respuesta. Pero bueno, aquí estoy, cayendo, y sólo hay una persona que puede hacerme creer que vuelo, y eres tú.
Es difícil cuando tu mente te dice "renuncia" y la esperanza susurra "Un intento más". Crees saber todo de todos, crees dirigir el mundo entero, y no, no puedes. ¿Sabes? Me gusta la gente capaz de comprender, que el mayor error del ser humano, es intentar sacarse de la cabeza aquello; aquello que no puede salir del corazón. Nadie me había dicho que las cosas no eran así, que si nada buscas, nada viene, y que todo depende de ti. Y lo nuestro es algo frecuente, como un “suma y sigue”, como un “muérdeme porque hoy tengo mono de ti”. Nada se hace sin que antes se imagine, así que imagina que no hay cosa más bonita que despertar y verte con los ojos a medio abrir. Y, ¿he dicho que lo nuestro es algo frecuente? Sí; tan frecuente como extraño, porque si no puede hacerte daño, tampoco te hará feliz.


Y es que para mi lo mejor de la vida es pasarla a tu lado, ya que mi lugar favorito del mundo es aquí, contigo, rodeado de toda esta panda de gilipollas que no se   pueden ni imaginar lo mucho que  te quiero; te quiero un, dos, tres segundos... y siempre. (L)